Znani, sławni, czy lubiani :)

Ciekawi ludzie z Buska

• Adam Jarubas – marszałek Sejmiku Świętokrzyskiego od 2006 r., działacz PSL

• Grzegorz Gzyl – aktor teatralny

• Joanna Opozda-  aktorka 

•  Bożentyna Pałka-Koruba – wojewoda świętokrzyski od 29 listopada 2007 r.

• Wojciech Bellon – pieśniarz i poeta

Handel, przemysł, usługi – informacje ogólne

Żydzi, którzy mogli osiedlać się w Busku od 1862 r. zajęli się przede wszystkim handlem żywnością oraz świadczeniem usług dla kuracjuszy rozwijającego się uzdrowiska. Do końca XX w. nie było większych zakładów wytwórczych, miejscem sprzedaży towarów były przede wszystkim targi odbywające się w każdą środę. Dopiero w ostatniej dekadzie XIX w. zaczęły powstawać sklepy z żywnością.

Żydzi inwestowali też w budowę hoteli dla kuracjuszy. Właścicielami hotelu w wilii „Bristol” zostali najpierw Josek, a potem jego syn Herszel Cukiermanowie, posiadający także willę „Wersal”. Willę „Brzozówka” miał A. Nauman, willa „Angielska” była własnością J. Hochermana, zaś willa „Krakowska” – M. Grojsa. Koszerną jadłodajnię oraz pensjonat prowadził Herszel Granetman, jadłodajnię dla kuracjuszy miała także Chaja Pfefer. Restauracje mieli: D. Goldberg, J. Herszkowicz i J. Sylman.

W okresie międzywojennym w mieście działały dwa młyny (J. Guzendhajta i A. Rozena), cztery cegielnie i tartak. Czynne były dwie olejarnie: H. Herszkowicza oraz Sz. Kaszy. Wytwórnię wody mineralnej i sodowej założył L. Szenkier. Piekarnie prowadzili: W. Birenbaum, J. Hefler, Sz. Lipkowicz i M. Nożyc. Wytwórnię cukierków miał M. Binensztok. Bank prowadziła rodzina Tapiołów. Wśród rzemieślników najwięcej było krawców i szewców. Znane zakłady krawieckie mieli: I Bieda, Ch. Fajertak, S. Flajszakier, Ch. Gdalewicz, Sz. Gdalewicz, Ch. Nisenbaum i F. Lajtman. Zakłady szewskie prowadzili m. in. M. Berkowicz, I. Lewandowski, F. Oszenkier, B. Wajnberg. Z trzech zegarmistrzów najbardziej znany był Anzelm. Większe sklepy spożywcze mieli w Busku: J. Brun, Sz. Gertner, I. Kaufaman, I. Lewkowicz, J. Rosencwajg, W. Szpigielman, N. Wajsblat, M. Zajfman, E. Tajtelbaum. Nabiałem handlowali Lejb i Lejzor Taubenblattowie, zbożem L. Pfeffer i M. Cukier. Tekstyliami na większą skalę handlowali z kolei: Sz. Grojs, H. Kurc i Sz. Wincyster, a galanterią: M. Herszkowicz, M. Strosberg i J. Tapioł.

Gdzie leży Busko? Co warto zwiedzić?

Położenie geograficzne

Busko jest położone w południowej części województwa świętokrzyskiego. Znajduje się 50 km na południe od Kielc i 80 km na północny wschód od Krakowa. Leży w regionie zwanym od przepływającej przezeń rzeki Nidy Ponidziem, na Garbie Wójczańsko-Pińczowskim.

Atrakcje turystyczne

 CIEKAWE MIEJSCA W BUSKU
- rynek z pozostałościami  budownictwa XIX w
- zespół poklasztorny z lat 1720-1730 (budynek byłego sądu)
- zabytkowy, drewniany kościół Św. Leonarda z 1699 r., oraz przykościelny cmentarz, gdzie znajduje się nagrobek 
- założyciela uzdrowiska - Feliksa Rzewuskiego
- cmentarz parafialny (ul.Langiewicza), gdzie spoczywa wielu ludzi zasłużonych dla kraju i regionu, np. matka   prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego, twórca i pierwszy wykonawca Marsza I Brygady Legionów -kpt. Andrzej Brzuchal-Sikorski, kompozytor -Wojtek Belon, twórca Szpitala Dzieciecego "Górka" 
dr Szymon Starkiewicz, mogiły powstańców 1863 r., żołnierze WP i AK polegli za Ojczyznę
- cmentarz żydowski przy ul. Widuchowskiej
- aleja Mickiewicza - "aleja kasztanowa" łącząca miasto z dzielnicą zdrojową

W ZDROJU
- park stary i nowy, kaplica Św.Anny
- Sanatorium " Marconi "- łazienki z 1836 r.
- Szpital Św. Mikołaja z 1837r.
- Zabytkowe wille: Bristol, Ormuzd, Oblęgorek, Sanato, Słowacki
- Sanatorium "Włókniarz"
- Szpital Uzdrowiskowy "Krystyna"

Kościółek św. Leonarda

Aleja Mickiewicza

Sanatorium Włókniarz

Rozwój miejscowości

Nowe oblicze Buska - Zdroju

Realizowane przez Gminę Busko-Zdrój zadania inwestycyjne wpisują się w cele strategiczne określone w Strategii Rozwoju Miasta i Gminy Busko-Zdrój. 

Zadania te - zarówno jednoroczne jak i wieloletnie - umieszczane są w budżecie Gminy, zatwierdzanym przez Radnych Rady Miejskiej.

Gmina Busko-Zdrój przeznacza rocznie na realizację zadań inwestycyjnych ok. 20% dochodów budżetowych. W przypadku dużych, kosztownych zamierzeń, Gmina stara się z powodzeniem pozyskać środki zewnętrzne na ich realizację.

Najważniejszym źródłem dotacji do inwestycji są środki Unii Europejskiej, pochodzące m.in. z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) i Funduszu Spójności. To z EFRR w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego Gmina Busko-Zdrój zrealizowała w latach 2005 - 2009 pięć projektów inwestycyjnych o łącznej wartości 23,5 mln zł, pozyskując dofinansowanie w formie dotacji w kwocie 15,1 mln zł.

Gmina Busko-Zdrój pozyskuje również środki krajowe, dostępne w ramach programów celowych, takich jak: „Moje boisko - Orlik 2012", „Blisko boisko" oraz „Krajowy Program Przebudowy Dróg Lokalnych".

Sanatorium Marconi obecnie

Park Zdrojowy

Buski "Orlik" 

Trochę o Busku - Zdroju

Historia miejscowości

Początki Buska sięgają XII w. Od 1190 r. do 1819 r. było własnością zakonu norbertanów. W 1287 r. książę Leszek Czarny nadał osadzie miejskie prawo magdeburskie, w 1412 r. król Władysław Jagiełło przyznał miastu prawo cotygodniowego targu oraz dwóch jarmarków rocznie. W drugiej połowie XVI w. pracowało tu 81 rzemieślników, wszyscy byli chrześcijanami. Alkohol produkowało 13 gorzelni.

Upadek miasta nastąpił w okresie wojen szwedzkich. W 1796 r. założono tu warzelnie soli kuchennej. W 1820 r. miasto doszczętnie zniszczył pożar: „Miasto po gorzeli znajduje się w takim stanie, że mieszkańcy ulicy Kieleckiej koczują w lepiankach z ziemi i darni”. W siedem lat później Busko liczyło 78 domów i 674 mieszkańców. Tuż przed wybuchem powstania styczniowego było 933 mieszkańców. W ramach represji popowstaniowych w 1869 r. odebrano mu prawa miejskie.

Miejscem sprzedaży towarów były targi, które odbywały się w każdą środę.

Po kasacji klasztoru norbertanów, prawa miejskie dzierżawił generał napoleoński Feliks Rzewuski, który założył tu uzdrowisko. Otwarte w 1836 r. szybko zyskało uznanie. W latach 1852 i 1873 spore spustoszenie wywołała epidemia cholery.

W 1915 r. Busko znalazło się pod okupacją austriacką. Większość ludności dość szybko zbiedniała. Na współpracy z okupantem bogaciły się jednostki. W jednym z pism stwierdzano: „... spekulanci i handlarze bogacą się, a cierpi na tym także biedna ludność żydowska”.

W 1916 roku Busko odzyskało prawa miejskie. Okres po I wojnie światowej to okres intensywnego rozwoju ośrodka.  W 1921 r. w Busku mieszkało 3949 osób. Biorąc pod uwagę coraz większą liczbę kuracjuszy, władze wybrukowały rynek i główne ulice, zainstalowano wodociąg, założono zieleńce i skwery. W 1937 r. przeniesiono ze Stopnicy Gimnazjum Państwowe. Dla kuracjuszy uruchomiono autobus łączący rynek z uzdrowiskiem. W mieście pracowały dwa młyny motorowe, cztery cegielnie i tartak. Działały cechy: szewsko-rymarski, stelmaszo-stolarski, masarski, krawiecki, ślusarski, piekarniczy i kowalski.

W dniu 9 września 1939 r. w pobliskiej wsi Bronina doszło do bitwy części armii „Kraków” z oddziałami niemieckimi. W czasie II wojny światowej Busko i jego powiat były terenem aktywnej działalności AK i BCh.

Sanatorium Marconi